Niedzielny kierowca (Eunkwang - BTOB)

- Chłopaki.. – zaczęłaś niepewnie, gdy tylko weszłaś do sali ćwiczeń. Zamiast BTOB zmęczonego treningiem do choreografii, ujrzałaś BTOB, które aktualnie ścigało się w swoich małych autkach. Nie był to też pierwszy raz, kiedy świetnie bawili się zabawkami dla dzieci do lat ośmiu.

- Och! Cześć ____! – Hyunsik wyszczerzył się, jednak jego zadowolenie momentalnie się ulotniło, gdy Changsub wjechał w jego autko, śmiejąc się przy tym psychopatycznie.

- Robicie coś ważnego? – spytałaś obserwując Peniela, który wyszarpywał z samochodziku Sungjae.

- A masz jakieś ciekawe propozycje? – Ilhoon podjechał do ciebie. Spojrzałaś na niego uważnie z góry.

- Pomyślałam, że może pójdziemy razem na obiad. – odparłaś.

- Chłopaki! Jedzenie! – wydarł się momentalnie Minhyuk.

- Naprawdę? – maknae spojrzał na ciebie, a Peniel korzystając w faktu, że młodszy nie zwraca na niego uwagę, wypchnął go ostatecznie z samochodziku. Z rozbawieniem patrzyłaś na ich kłótnię, jednak przez to nie zauważyłaś nadjeżdżającego Eunkwanga. On niestety nie zauważył twojej stopy, po której przejechał. Machinalnie wtedy jęknęłaś z bólu i złapałaś się za nogę.

- ____! Przepraszam! – lider momentalnie podbiegł do ciebie. Za chwilę zresztą już każdy z nich stał przy tobie.

- Bardzo boli? – spytał Changsub.

- Trochę. – wydusiłaś.

- Może powinniśmy pójść do szpitala? – zaproponował Eunkwang.

- Nie, jest w porządku. Zaraz przejdzie. – zaprzeczyłaś z lekkim uśmiechem.

- Chodź, usiądziesz na chwilę. – lider niespodziewanie podniósł cię. Z zaskoczenia złapałaś się jego koszulki.

- Sama dałabym radę. – zaśmiałaś się niezręcznie. Chłopak tylko pokiwał głową w odpowiedzi i za chwilę posadził cię na parapecie. Również reszta BTOB podeszła do waszej dwójki.

- To co robimy? – zapytał cicho Hyunsik.

- Nic. Zaraz przejdzie, spokojnie. – machnęłaś ręką.

- Hyunsik, idź po lód. – zlecił szybko Eunkwang. Lim przytaknął i zaraz wybiegł z sali ćwiczeń.

- Changsub, powinniśmy mieć jakieś kule w domu. Pójdziesz poszukać? – spytał najstarszy.

- Pójdę z nim. Wiem, gdzie są. – zgłosił się Minhyuk i razem wyszli.

- No to my może pójdziemy po te jedzenie? – spytał Ilhoon.

- Na co masz ochotę ___? – zwrócił się do ciebie ciepło Peniel.

- Kupcie co chcecie. – odparłaś szybko. Cała trójka wyszła, zostawiając ciebie i Eunkwanga samych.

- Naprawdę nic mi nie jest. – zaczęłaś cicho widząc minę chłopaka. Wyglądał niesamowicie poważnie.

- To moja wina. Powinienem był uważać. – powiedział nagle.

- Eunkwang, nie przejmuj się~! – położyłaś mu niepewnie dłoń na ramieniu. Ostatnio coraz trudniej przychodziły ci takie rzeczy w stosunku do niego. Zważałaś przy nim na swoje słowa i gesty, a gdy tylko go widziałaś, denerwowałaś się. Dlatego modliłaś się teraz w duchu, by któryś z chłopaków szybko wrócił.

Jak na zawołanie do sali wpadł Hyunsik. Podbiegł do Eunkwanga i podał mu woreczek z lodem, a trzymaną w drugiej ręce miskę, położył na ziemi.

- Podwiń trochę nogawkę, żeby się nie zmoczyła. – poprosił spokojnie Seo. Szybko wykonałaś jego polecenie i patrzyłaś, jak przykłada lód do twojej stopy.

- I jak? Boli? – zapytał Lim

- Powtarzam, że nie. Nie jestem z jakiejś porcelany czy coś. – zaśmiałaś się. Naprawdę, to bolało tylko przez chwilę a oni zrobili z tego nie wiadomo jaką aferę. Gdy reszta przyszła stanowczo odmówiłaś chodzenia o kulach ale chętnie zjadłaś z nimi obiad. Chłopcy później odprowadzili cię bezpiecznie do domu. Nie chcieli słyszeć słowa sprzeciwu, więc tym razem się poddałaś.

***

Właśnie od tamtego incydentu Eunkwang zaczął cię unikać. Martwiło cię to. Doskonale widziałaś jak żartuje przy reszcie, ale gdy tylko ty pojawiałaś się w jego polu widzenia, stawał się niesamowicie poważny. To było do niego zupełnie niepodobne, dlatego po kilku dniach jego obojętności i unikania postanowiłaś poważnie z nim porozmawiać.

Jednak sama nie mogłaś go zagadać. Potrzebowałaś małego podstępu. W realizacji planu pomógł ci Minhyuk, który przyprowadził lidera do sali ćwiczeń, gdzie ty oczywiście już na nich czekałaś.

Za drzwi słyszałaś ich wesołą rozmowę, ale gdy tylko weszli i ujrzeli cię, Seo zamilkł.

- No to ja idę~. – uśmiechnął się Minhyuk i zostawiając zaskoczonego kolegę, wyszedł. Zostaliście sami z otaczającą was ciszą.

- Zrobiłam coś nie tak? – spytałaś w końcu.

- Dlaczego tak myślisz? – odparł niepewnie.

- Przecież widzę. – mruknęłaś.

- Co?

- Unikasz mnie, a gdy ci się nie uda i już stoję niedaleko, to zachowujesz się jak nie ty. – powiedziałaś patrząc mu prosto w oczy.

- Bo przez moje zwyczajne zachowanie zraniłem cię. – wydusił nagle.

- Co? Ty ciągle rozpamiętujesz ten incydent z autkiem? – byłaś zdziwiona, ale i jednocześnie ulżyło ci, ponieważ myślałaś, że unika cię z jakiegoś poważnego powodu.

- To była moja wina! – wybuchnął zrozpaczony.

- Ale nic mi nie jest! Patrz, stoję, chodzę, wszystko jest ok. Bolało tylko przez chwilę. – jęknęłaś. – Bardziej bolało to, że mnie unikałeś.. – dodałaś cicho.

- Huh? – Eunkwang spojrzał na ciebie zaskoczony.

- Bardzo cię lubię i nie chcę, byś znowu to robił. – mruknęłaś zawstydzona.

- Naprawdę? – chłopak otworzył szeroko oczy. – Ale, że lubisz tak lubisz? – na te słowa momentalnie odwróciłaś od niego wzrok. – Yah. ____, odpowiedz mi.

- Nie jesteś głodny? Może zabierzemy gdzieś chłopaków? – szybko zmieniłaś temat i chciałaś odejść, jednak on zasłonił ci drogę swoim ciałem.

- ____. Nie zmieniaj tematu i popatrz na mnie. – chłopak nie dawał za wygraną, więc w końcu podniosłaś na niego wzrok. Uśmiechał się ciepło, na co tobie serce szybciej zabiło. – Też cię bardzo lubię i mogę domyślić się co czułaś, gdy cię ignorowałem. Przepraszam. – Eunkwang pochylił się lekko i pocałował cię w czoło. Uśmiechnęłaś się szeroko, bo wyglądało na to, że oboje czujecie to samo.

- To co? Dalej chcesz iść ze wszystkimi coś zjeść? – zapytał, po czym złapał cię za rękę i ruszyliście w stronę drzwi.

- A co? Zły pomysł? – spytałaś.

- Ja to bym wolał pójść na naszą pierwszą randkę bez nich. – zaśmiał się nagle.

- Przyznam, że twój pomysł jest lepszy. – przytaknęłaś mu wesoło.

- A wiesz co by było jeszcze lepsze? – zatrzymał się nagle. Czułaś w kościach, że to nie będzie nic normalnego. Jak to na Eunkwanga przystało.

- Co? – spytałaś niepewnie.

- Chodźmy do sklepu zabawkowego i kupmy sobie takie dwuosobowe autko! – spojrzał na ciebie zachwycony swoim własnym pomysłem.

- Pewnie, ale chcę fioletowe. – zachichotałaś. I w taki oto sposób powrócił zwyczajny Eunkwang o duszy ośmiolatka i musisz przyznać, że bardzo ci to odpowiadało. Szczególnie, że od teraz, to twój Eunkwang.

Kolejny scenariusze tym razem z kochanym liderem BTOB. Jak na ten zespół wyszło dość normalnie XD. Mam nadzieję, że się podobało i dziękuję za komentarze.~

Koszka