Znajomi z pracy ( Hoon - U-KISS )

- ____, potrzebne talerze! – zawołał Jaehyun.

- Przyjęłam~! – odpowiedziałaś mu i momentalnie wzięłaś się za opłukiwanie większych talerzy. Gdy tylko skończyłaś, wstawiłaś je do zmywarki i wróciłaś do zlewu.

Tak właśnie mijał ci kolejny sobotni wieczór. Pracowałaś na zmywaku w domu weselnym. Jednak nie narzekałaś, praca była znośna i całkiem dobrze płacili. Inna sprawa, że tobie, jako studentce z potrzebami, każda kwota odpowiadała. Jednak nie tylko to było zaletą tej pracy. Kolejną zaletą był Yeo Hoonmin. Uroczy i przystojny chłopak, który pracował jako jeden z kelnerów.

Hoon – bo tak kazał na siebie mówić – był kochany. Pracował za dwóch i nigdy nie chciał brać więcej niż inni. Każde zadanie wykonywał do końca i pomagał każdemu, kiedy tylko mógł. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze jego głos. Udało ci się raz podsłuchać, jak śpiewał kołysankę, gdy usypiał kilkumiesięczną córkę właścicielki. Nie dało się też ukryć, że był umięśniony i męski. Był dla ciebie ideałem.

Nie mówiłaś mu jeszcze jednak o swoich uczuciach. Chciałaś jeszcze odrobinę zaczekać. Ile? Sama nie wiedziałaś. Jedyne, czego byłaś pewna to fakt, że chcesz to zrobić naturalnie, nie planować niczego, tylko dać się ponieść chwili. Dlatego czekałaś na okazję.

Z zamyślenia wyrwał cię dźwięk zmywarki, która widocznie skończyła myć talerze. Podeszłaś więc szybko do urządzenia i nie przejmując się, że zastawa parzy w ręce, układałaś ją na półkę do przeschnięcia. Twoje ręce przyzwyczaiły się już raz do lodowatej wody, raz do wrzątku.

Gdy włożyłaś kolejną część talerzy do zmywarki i włączyłaś ją, poszłaś rozkładać suche i umyte półmiski. Wkładałaś właśnie głęboki talerz do jednej z wysokich szafek, kiedy poczułaś jak coś przylega do ciebie od tyłu. Na twojej odsłoniętej szyi pojawił się czyjś gorący oddech, a męskie dłonie zabrały od ciebie trzymany w ręce przedmiot i odłożyły go na miejsce. Cała czerwona spojrzałaś na rozbawionego Hoona.

- Uznałem, że potrzebujesz pomocy. – uśmiechnął się.

- Dzięki. – burknęłaś zawstydzona.

- Polecam się na przyszłość~. – puścił ci oczko i zaraz zniknął za drzwiami, które oddzielały salę z gośćmi od zaplecza.

Wróciłaś jak na skrzydłach do zmywarki i po raz kolejny,i nie ostatni, wyjęłaś z niej świeżo umyte i wyparzone naczynia.

Tak właśnie minęło ci jakieś dziewięć godzin, gdyż dopiero około czwartej goście zaczęli się zbierać. To jednak nie oznaczało końca, gdzie tam! Zaczęło się sprzątanie.

Kelnerzy donosili ci góry brudnych naczyń, a ty nie wyrabiałaś się z zmywaniem ich, przez co na blacie obok ciebie stała pokaźna góra brudnych talerzy i półmisków.

- Pomóc ci? – usłyszałaś głos Hoona.

- Najpierw poprzynoście wszystko. – powiedziałaś ładując kolejne szklanki do zmywarki.

- Został tylko jeden stół, więc beze mnie sobie poradzą. – stwierdził i zabrał się za przepłukiwanie brudnych talerzy. – Było dzisiaj nad wyraz spokojnie.

- Też zauważyłam, nikt się nie bił, nikt nie zasnął gdzieś w kącie i żadnych skarg na jedzenie nie było. – przytaknęłaś.

- Pani Kang się dzisiaj starała, więc nie było skarg. – zaśmiał się.

- Powinieneś założyć fartuch. Ubrudzisz koszulę. – zauważyłaś nagle.

- Mogłabyś mi go założyć? Mam mokre ręce. – chłopak odwrócił się w twoją stronę.

- Jasne. – mruknęłaś i stanąwszy na palcach, przełożyłaś przez jego głową jedną ze wstążek. – Obrót~. – zachichotałaś, kiedy Hoon zawirował niczym primabalerina i zawiązałaś sznurki na jego plecach, by fartuch się z niego nie osunął.

Stanęłaś obok i razem zabraliście się za zmywanie. Szło wam szybko, więc po pół godzinie uporaliście się ze wszystkim, włącznie z pochowaniem lśniących naczyń do przypisanych im szafek.

Pozostało tylko pozmywać podłogę. Zmywając wystrojoną salę, próbowałaś dodzwonić się do swojego taty, który obiecał po ciebie dzisiaj przyjechać i zabrać do domu. Miał wyłączony telefon, więc westchnęłaś załamana.

- Stało się coś? – zainteresował się Yeo.

- Ojciec nie odbiera. – burknęłaś. – Będę musiała wracać na piechotę.

- Oszalałaś? Wiesz ile dziwnych typów się teraz kręci? – oburzył się momentalnie chłopak. – Odprowadzę cię.

- Dam sobie radę, wiem, że jesteś wymęczony ciągłym chodzeniem, więc się nie zgadzam. – uśmiechnęłaś się lekko.

- Hm.. Skoro oboje jesteśmy zmęczeni, to może przenocujesz u mnie? Mieszkam pięć minut piechotą stąd. – zaproponował nagle, a ciebie zatkało. Czy on właśnie chce cię zaprosić na noc do domu?..

- Um.. Sama nie wiem.. – mruknęłaś niepewnie.

- No to ja wiem. Napisz swojemu tacie, żeby się nie zastanawiał, gdzie jesteś i wracamy razem. – postanowił wesoło i wrócił do zmywania podłogi.

Ty natomiast lekko w szoku, napisałaś wiadomość do taty, że przenocujesz u znajomego i wróciłaś do pracy. Może to dar od losu? Może to właśnie twoja szansa, na wyznanie swoich uczuć?

Spojrzałaś ukradkiem na Hoona, który z zawziętością wypisaną na twarzy, pucował podłogę na błysk.  Uśmiechnęłaś się, bo wyglądał naprawdę uroczo w fartuszku, którego jeszcze nie zdążył zdjąć.

***

- Czuj się jak u siebie. – powiedział chłopak otwierając drzwi do swojego mieszkania. Była to mała kawalerka z jednym pokojem, łazienką i kuchnią. – Dam ci jakieś ubrania do spania~. – mruknął i zaraz zniknął za drzwiami do sypialni.

Ty w tym czasie zdjęłaś ciążące ci buty i marzyłaś już tylko o spaniu. Nie myślałaś nawet o tym, że jesteś w domu chłopaka, w którym się kochasz. Byłaś po prostu wykończona dzisiejszą pracą.

Hoon wrócił zaraz z koszulką i jakimiś dresowymi spodniami.

- Ubierz się w łazience, a ja pościelę łóżko. – polecił, na co przytaknęłaś i poszłaś do pomieszczenia obok. Ubrania były na ciebie za duże, jednak nie aż tak, by utrudniały ci ruch.

Niepewnie poszłaś do sypialni, gdzie Yeo kończył akurat układanie poduszek.

- Będzie ci przeszkadzać, jeśli będę spać obok? – zapytał nagle, a tobie momentalnie przyśpieszyło tętno.

- N-Nie. I tak będę spać jak zabita. – zaśmiałaś się nerwowo.

- Ok, to w takim razie kładź się, a ja pójdę się przebrać i zaraz wrócę. – uśmiechnął się i opuścił pokój.

Niepewnie położyłaś się przy ścianie i okryłaś kołdrą. Czułaś, jak pościel jest przesiąknięta jego zapachem, przez co na twarzy pojawił ci się lekki uśmiech. Nawet w najśmielszych snach, nie wyobrażałaś sobie, że będziesz u niego nocować.

Kilka minut później, poczułaś, jak chłopak kładzie się obok, wcześniej wyłączając światło.

- Dobranoc. – usłyszałaś jego cicho głos.

- Miłych snów. – szepnęłaś, jakby bojąc się, że gdy powiesz coś głośniej, stanie się coś złego.

***

Obudziły cię oślepiające promienie słoneczne, które uporczywie padały na twoją twarz. Jęknęłaś cicho i przewróciwszy się na drugi bok, leżałaś dalej. W końcu jednak otworzyłaś oczy, napotykając przed sobą śpiącą twarz Hoona. Momentalnie się uśmiechnęłaś.

Chłopak spał uroczo z roztrzepanymi włosami. Powoli wyciągnęłaś rękę i zaczęłaś delikatnie układać je, rozkoszując się ich miękkością. Byłaś tak pochłonięta swoim zajęciem, że nie zauważyłaś otwartych oczu Yeo.

- Jak się spało? – zapytał w końcu jeszcze trochę zachrypniętym głosem. Momentalnie przyciągnęłaś swoją dłoń do klatki piersiowej i spojrzałaś na niego zaskoczona.

- D-dobrze. – wydusiłaś w końcu. – Wybacz, że tak..

- Spokojnie, podobało mi się. – na jego twarz wstąpił uśmiech. – Jeśli będziesz tak chciała robić częściej, nie będzie mi to przeszkadzać. – zaśmiał się i za chwilę podniósł do siadu, zostawiając cię w niemałym szoku. Bo jak on śmiał mówić ci takie rzeczy i powodować jeszcze większe drżenie twojego serca?

Powoli usiadłaś na miękkim materacu, obserwując dokładnie, jak chłopak przeciąga się uroczo.

- Głodna? – spytał, gdy tylko wstał na nogi.

- Trochę. – przytaknęłaś.

- Chodź, zrobimy kanapki. – złapał cię za rękę i delikatnie pociągnął za sobą. Zamiast uważać na to, czy się o coś nie potkniesz, wpatrywałaś się maślanym wzrokiem w wasze splecione dłonie. Naprawdę do siebie pasowały.

- ____? Słuchasz mnie? – poczułaś na swoim ramieniu jego drugą dłoń. Automatycznie wyostrzyłaś słuch i spojrzałaś na niego.

- Wybacz, co mówiłeś? – zaśmiałaś się niezręcznie.

- Pytałem, czy pokroisz pomidora. – odparł równie rozbawiony.

- Pewnie~. – niechętnie puściłaś jego rękę i poszłaś do lodówki po warzywo.

Krojąc je, patrzyłaś ukradkiem na Hoona, który po chwili zorientował się, że na niego spoglądasz.

- Stało się coś? – zapytał w końcu.

- Po prostu nie mogę uwierzyć, że ktoś taki, jak ty istnieje. – powiedziałaś powoli. To chyba była idealna chwila do wyznania.

- Jak ja?

- Miły, opiekuńczy, towarzyski i to w stosunku do każdego. – wyjaśniłaś a ku twojemu zaskoczeniu, chłopak zaczął się lekko śmiać. – Co?

- Mam wrażenie, że zaczęliśmy grać w minutę prawdy. – stwierdził, przypatrując ci się uważnie.

- Możesz to tak potraktować. – serce zaczęło ci bić jeszcze szybciej, przez świadomość, co zaraz powiesz. – Posłuchaj Hoon.. Już od naszego pierwszego spotkania, polubiłam cię. W trakcie pracy pomagałeś mi, rozmawiałeś ze mną i dodawałeś otuchy, gdy byłam naprawdę zmęczona. Chcę ci tylko powiedzieć, że..

- Kocham cię. – przerwał ci nagle z promiennym uśmiechem.

- Nie przerywaj mi. – mruknęłaś lekko speszona. – Chciałam ci powiedzieć, że lubię cię nawet bardziej niż.. Zaraz.. – trybiki w twojej głowie zaczęły pracować w zawrotnym tempie. – Co ty powiedziałeś?

- Że też cię kocham. – zachichotał i przyciągnął cię do siebie, przytulając przy tym.

- Naprawdę? – zdziwiłaś się.

- To aż tak zaskakujące, że pokochałem miłą, bystrą i najpiękniejszą dziewczynę, jaką kiedykolwiek widziałem? – spytał z uniesionymi brwiami.

- Skoro tak przedstawiasz sytuację, to chyba nie. – zaśmiałaś się.

- Cieszę się, że się rozumiemy. – wtulił cię jeszcze bardziej w siebie, opierając swoją brodę na twojej głowie. – Mogłabyś napisać swojemu tacie, że wrócisz późno?

- Z wielką przyjemnością to zrobię. – zgodziłaś się rozanielona. Nie tylko to mu napiszesz, będziesz musiała mu też podziękować, że wyłączył wtedy swój telefon. 

~Koszka