Przeciwieństwa (REN - NU'EST)

Zadzwoniłaś żywo dzwonkiem do właściwego mieszkania. Byłaś trochę zdyszana przez maraton po schodach, który zafundowała ci zepsuta winda, jednak dalej byłaś w dobrym humorze.

Nie musiałaś długo czekać, bo już za chwilę zamiast zamkniętych drzwi zobaczyłaś lekko zaskoczoną twarz Jonghyuna. Gdy tylko zorientował się, że to ty, uśmiechnął się momentalnie i wpuścił cię do środka.

- Przyszłaś do Minkiego? – zapytał pogodnie.

- Pytasz, jakbyś nie znał odpowiedzi. – zaśmiałaś się. – Oczywiście, że przyszłam do ciebie przystojniaku~.

- Oho~. Czyli jednak odwzajemniasz moją miłość~? – zatrzepotał rzęsami, poruszając przy tym zabawnie ramionami.

- No jasne~. – klepnęłaś go zalotnie w lewy bark. – No, a tak na serio. Minki w swoim pokoju? – zapytałaś zaraz.

- Yup. Chociaż nie wiem czy uda ci się z nim porozmawiać, bo jest czymś zajęty. – odparł.

- Nie wierzysz we mnie? - spytałaś pewna siebie.

- Oczywiście, że nie. Gdzieżbym śmiał, ale w razie czego, to pamiętaj, że ja tu jestem i czekam na ciebie skarbie. – zachichotał zaraz.

- Będę miała to na uwadze. – zaśmiałaś się i ruszyłaś do sypialni swojego chłopaka.

Zapukałaś grzecznie, dumna z siebie, że o tym pamiętałaś. Ren często wypominał ci, że miałaś w nawyku wchodzenie bez pukania.

Twoje pozytywne nastawienie powoli gasło, kiedy ciągle nie słyszałaś pozwolenia na wejście. Stałaś przed tymi drzwiami i uśmiechałaś się jak chora psychicznie, aż w końcu zainterweniował JR.

- Hej, ____, pomóc ci skorzystać z klamki? – spytał niepewnie, stając po twojej prawej. Spojrzałaś na niego uważnie.

- Hej, Jonghyun, pomóc ci skorzystać z twoich krótkich nóżek? – chłopak szybko zrozumiał aluzję i odszedł z wysoko uniesionymi rękoma.

- Tylko pytałem.

- Ja też tylko pytałam. – mruknęłaś i wróciłaś do zamkniętych drzwi.

Zapukałaś po raz kolejny, jednak, gdy znowu nie uzyskałaś odpowiedzi, zwyczajnie weszłaś. A niech upomni cię kolejny raz, przynajmniej nie będziesz sterczeć jak ten debil w korytarzu.

Minki leżał na łóżku z laptopem i słuchawkami na uszach, jednak gdy tylko światło z przedpokoju wpadło do jego ciemnicy, jego wzrok skierował się na ciebie. Uśmiechnął się delikatnie na twój widok i zdjął słuchawki.

- Nie mówiłaś, że przyjdziesz. – powiedział.

- Tak, mi ciebie też miło widzieć. – zaśmiałaś się i weszłaś głębiej do pokoju.

- Och, wybacz. Miło, że wpadłaś. – chłopak podniósł się i usiadł po turecku na łóżku. – Stało się coś?

- Stęskniłam się zwyczajnie. – wzruszyłaś ramionami i zajęłaś miejsce obok Minkiego. – Co tam porabiasz, że nie słyszysz mojego pukania od dziesięciu minut? – wydęłaś dolną wargę.

- Analizuję nowości. – wskazał brodą na laptopa, gdzie zastopowany był akurat teledysk jakiegoś girlsbandu.

- I jakie wnioski wysnułeś? – spytałaś trochę od niechcenia.

- Że musimy popracować nad wieloma rzeczami. – przytaknął sam sobie.

- Dobrze, że tak uważasz, to znaczy, że jeszcze nie popadłeś w samo zachwyt. – zaśmiałaś się.

- Do ideału mi daleko. – uśmiechnął się.

- Nie przesadzaj~. Długo już w ogóle siedzisz w tej ciemnicy? – zagadnęłaś.

- Nie wiem, jakoś dwie godziny będzie. – wzruszył ramionami.

- Może jesteś głodny? Pójdę ci zrobić kolację. – zaproponowałaś.

- Naprawdę chciało by ci się? – spojrzał na ciebie wielkimi oczami. Pewnie nawet nie wiedział, że wygląda teraz przeuroczo.

- Pewnie. – przytaknęłaś ochoczo. – Dokończ oglądanie i przyjdź do kuchni. – klasnęłaś w dłonie i zaraz wyszłaś z jego pokoju.

Westchnęłaś przeciągle. Ostatnio zawsze tak było. Ty musiałaś inicjować spotkania, bo Minki siedział cicho. Ty zaczynałaś pierwsza rozmowy, pierwsza wysyłałaś wiadomości. Czułaś się czasami, jakbyś mu się narzucała, a przecież nie powinno tak byś, skoro cię kochał. Kiedyś było inaczej, Minki smsował do ciebie cały czas, dzwonił każdego wieczora i narzekał, że nie ma czasu by się z tobą spotkać. Natomiast, gdy tylko znajdował chwilę, spędzał ją tylko z tobą.

Weszłaś powoli do kuchni i już całkowicie obeznana z tym pomieszczeniem, zabrałaś się za robienie rosołu. Zaskakująco, całe NU’EST w nim zasmakowało i często prosili cię byś go przyrządziła.

Nie musiałaś czekać długo, gdyż po mniej niż pięciu minutach dołączył do ciebie JR. Miałaś z nim dobry kontakt, często wygłupialiście się razem i żartowaliście. Ren był bardziej poważny i stonowany niż ty, jednak nigdy ci to nie przeszkadzało, uzupełnialiście się.

- Oderwałaś go od laptopa? – zapytał lider, siadając na krześle przy stole.

- Jasne. Dlaczego miałabym tego nie zrobić? – spytałaś krojąc uważnie marchewkę.

- No nie wiem.. Ja ostatnimi dniami nie jestem w stanie się doprosić jego uwagi. Mam wrażenie, jakby ostatnio trochę chciał się ode mnie odciąć. – mruknął brunet.

- Pogadaj z nim o tym. – powiedziałaś po chwili zastanowienia.

Ech, pięknie ____. Dajesz mu wspaniałe rady, a sama nie jesteś w stanie powiedzieć Minkiemu, że czujesz się podobnie. A przecież powinno ci to przychodzić z łatwością.

- Próbowałem. Twierdzi, że dramatyzuję. – wzruszył ramionami. – Może ty byś spróbowała z nim porozmawiać?

- Ja? – zatkało cię, przez co nóż oślizgnął ci się kilka milimetrów za daleko. Oczywiście musiałaś skaleczyć się w palec.

- Och, wszystko w porządku? – JR momentalnie znalazł się przy tobie.

- Ta.. To tylko małe draśnięcie. – zaśmiałaś się i włożyłaś palec pod bieżącą wodę w kranie.

- Przynieść ci plaster? – zapytał.

- Jakbyś mógł. – mruknęłaś.

- Biegnę~. – zanucił i wymaszerował z kuchni.

Ty dalej przemywałaś rankę, z której leciało pełno krwi. Zaraz również usłyszałaś czyjeś kroki.

- Wróciłeś przystojniaku? – zanuciłaś i odwróciłaś się w stronę wejścia.

- Przystojniaku? – zdziwiony Minki uniósł jedną brew.

- O, to ty. – uśmiechnęłaś się jeszcze szerzej. – Skończyłeś przegląd?

-  Tak.. Stało się coś? – spytał niepewnie.

- Skaleczyłam się tylko. – odparłaś, a zaraz do kuchni wparował JR. Bez słów podszedł do ciebie i zawinął ci delikatnie plaster na palcu.

- No. Od razu lepiej. – uśmiechnął się Jonghyun i ponownie wrócił na swoje krzesło.

- Siadaj Minki. Zaraz będzie gotowy rosół. – poleciłaś chłopakowi i wróciłaś do gotowania. Na szczęście marchewki były ostatnią rzeczą do krojenia i zwyczajnie wrzuciłaś je do gotującego się wywaru. – Gdzie w ogóle reszta chłopaków?

- Pojechali na zakupy. Stwierdzili, że nie mają się już w co ubierać i potrzebują nowego odzienia. – odparł Jonghyun.

- No to ja już sobie wyobrażam ten zakupowy szał. – zaśmiałaś się.

- Pewnie wrócą obładowani i połowy nie będą nosić. – prychnął lider. – Jak zawsze zresztą. Potem tylko pytają, czy czegoś ktoś nie chce.

- Przynajmniej nie wyrzucają tych ubrań. Zawsze coś. – wzruszyłaś ramionami.

- Ta, przynajmniej tyle. – przytaknął chłopak.

Ty pomimo, że rozmawiałaś z JR, co chwila ukradkiem zerkałaś na Rena. Siedział cicho i tylko przypatrywał się to tobie, to swojemu koledze. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, jednak biła od niego odrobinę przygaszona aura.

- A ty Ren nie chciałbyś iść jutro na zakupy? – zagadnęłaś go. – Moglibyśmy się też przejść do jakiejś kawiarni, czy coś..

- Nie wiem, czy jutro będę mieć czas. – odpowiedział.

- Och.. – urwałaś cicho i przygryzłaś zawiedziona wargę.

- Masz jakieś plany na jutro? – zainteresował się JR.

- Tak. – odparł krótko Minki.

- A jakie, jeśli można wiedzieć? – nie dawał za wygraną Jonghyun.

- Muszę ci opowiadać o każdym aspekcie swojego życia prywatnego? – ta odpowiedź wokalisty widocznie nie spodobała się raperowi, gdyż tamten zacisnął mocno szczękę.

- Byłoby miło, gdybyś w ogóle ze mną rozmawiał. – prychnął.

- Ej, ej. Chłopaki, spokojnie. – zainterweniowałaś widząc napiętą już do granic możliwości atmosferę. – Pogadajcie może o tym na spokojnie.. Teraz oboje chyba nie jesteście w nastroju do takich rozm..

- No i właśnie mówiłem ci, że problem polega na tym, że on nie chce ze mną rozmawiać! – wybuchł JR.

- Bo nie mamy o czym. – odparł chłodno Ren.

- Naprawdę uważasz, że nie ma? Że relacja między nami jest odpowiednia? – zapytał podenerwowany lider.

- Odpowiednia, jak na kolegów z pracy. – Minki nawet nie patrzył na chłopaka obok, który słysząc jego odpowiedź, zamarł.

- Ah.. – szepnął cicho Jonghyun. – Czyli, że jesteśmy tylko współpracownikami?

- Oczywiście. – pewność siebie i determinacja sączyła się z jego słów.

- Daj znać, jak znowu będziesz dawnym Minkim. Stęskniłem się za nim. – prychnął tylko raper i wyszedł z kuchni.

Zapadła cisza, której się tak bardzo obawiałaś. Ren wyglądał na spokojnego, jednak wiedziałaś, że w środku jest mu przykro z powodu powiedzianych słów. Musiało tak być. Przecież Jonghyun był jego przyjacielem.

- Wiesz.. – zaczęłaś niepewnie. – Myślę, że zraniłeś go tymi słowami.

- Skoro aż tak bardzo się o niego martwisz, to leć za nim. – powiedział w końcu podnosząc wzrok na ciebie. – Przecież ostatnio bardzo dobrze się dogadujecie.

- To prawda, że mam dobry kontakt z Jonghyunem, ale..

- Nie uważasz, że za dobry? – przerwał ci momentalnie. – Bo według mnie bylibyście idealną parą.

- Słucham? – spojrzałaś na niego zaskoczona.

- To co powiedziałem. Chyba powinniśmy zerwać. Ostatnio lepiej dogadujesz się z nim, niż ze mną. – wzruszył ramionami.

- O czym ty bredzisz? – słysząc twoje pytanie, Ren westchnął.

- O tym, że bardziej pasujesz do niego, niż do mnie. Z nim powinnaś się związać. – wyjaśnił spokojnie.

- Przestań tak mówić. Jestem twoją dziew..

- Już nie! – krzyknął. – Już nią nie jesteś.. Za bardzo się różnimy.

- Minki.. Nie wiem, co ci się stało. Ostatnio nie zachowujesz się jak ty, a teraz jeszcze to.. – powiedziałaś powoli.

- Zachowuję się normalnie. – wtrącił.

- Nie, kiedyś pokazywałeś, że ci na mnie zależy, a teraz? Mam wrażenie, jakbym tylko ja chciała, by ten związek przetrwał. – poczułaś, jak łzy zaczynają dławić twoje gardło. – Um.. Sama już nie wiem co robić.. Może to zerwanie, to nie taki głupi pomysł?

Ren milczał. Nawet nie patrzył na ciebie, co tylko bardziej cię zabolało. Kochałaś go i starałaś się jak głupia tylko po to, żeby on teraz nawet nie zaszczycił się spojrzeniem?

- No to ja sobie już pójdę.. – westchnęłaś. – W każdym razie, jeśli wróci dawny Minki, przekaż mu, że naprawdę był wspaniałą osobą i ciężko mi będzie o nim zapomnieć. – mruknęłaś i zwyczajnie wyszłaś z mieszkania.

***

Od twojego rozstania z Minkim minął tydzień. Cały, długi tydzień, podczas którego zwyczajnie siedziałaś w domu i odrzucałaś przychodzące od niego połączenia. Wiadomości, które wysyłał usuwałaś bez przeczytania ich.

Czasami miałaś ochotę odebrać i powiedzieć mu, że go nadal kochasz, jednak gdy tylko sobie przypominałaś, jak cię potraktował w mieszkaniu od razu wściekłość na niego wracała. Potraktował źle nie tylko ciebie, ale i Jonghyuna. Teraz już rozumiałaś, dlaczego próbował się odciąż od ciebie i od swojego przyjaciela. Zwyczajnie sobie coś ubzdurał.

Również JR i reszta zespołu dzwoniła do ciebie kilka razy, jednak ty musiałaś odpocząć od nich wszystkich.

Twoje rozmyślenia przerwało natarczywe pukanie do drzwi. Powolnym krokiem podeszłaś do drzwi i spojrzałaś przed judasza. Nie zdziwił cię widok Minkiego, jednak to, co trzymał w ręce wywołało ciepło na twoim sercu.

Miał bowiem róże. Nie zwyczajne, ale dokładnie takie same, jakie podarował ci, kiedy pytał czy zostaniesz jego dziewczyną. Ich płatki u spodu były białe, jednak przechodziły w coraz to bardziej intensywniejszy kolor czerwieni, by ostatecznie przyciągać wzrok krwistymi końcówkami.

Zawahałaś się przypomniawszy sobie tamten wieczór. Jego urocze podenerwowanie, gwieździste niebo i te pytanie, na które tak długo czekałaś, i które tak bardzo cię uszczęśliwiło.

Ostatecznie otworzyłaś drzwi, ku zaskoczeniu Rena. Chłopak bowiem na początku uśmiechnął się na twój widok, jednak potem widocznie zmieszał.

- To.. To dla ciebie. – powiedział powoli, wręczając ci róże.

- Wejdź. – mruknęłaś wpuszczając go do środka. Zabrałaś od niego również kwiaty i położyłaś na komodzie.

- Chciałem cię przeprosić. – westchnął, po chwili wpatrywania się w ciebie.

- Mam nadzieję, że przeprosiłeś też Jonghyuna.

- Tak, kiedy wyszłaś od razu poszedłem do niego. – odparł szybko.

- Cieszę się, że ci przemówiłam do rozsądku. – uśmiechnęłaś się delikatnie.

- Ja też. – zaśmiał się cicho. – Ale naprawdę czułem się wtedy jak trzecie koło u wozu.

- A nie powinieneś. – stwierdziłem.

- Nie, nie powinienem. – zgodził się. – Dlatego przyszedłem za to przeprosić.

- Nie powinieneś przepraszać za to, co czułeś, tylko za to, co zrobiłeś. – powiedziałaś. – Powinieneś mi to powiedzieć. Przecież byśmy to przedyskutowali i nie musieli przechodzić przez coś takiego. Jeszcze niepotrzebnie wciągnąłeś w to Jonghyuna.

- Wiem. Nawaliłem. – przytaknął tylko.

- Dobrze, że się przyznajesz. To pierwszy krok do naprawy tego wszystkiego.

- Naprawy? – spojrzał na ciebie momentalnie. – Chcesz powiedzieć, że dalej masz zamiar ze mną być?

- A co? Tylko ja mam taki zamiar? – spytałaś.

Może i zbyt szybko mu wybaczyłaś, jednak co miałaś zrobić? Widziałaś w jego oczach, że to ten sam, dawny Minki, który jest w stanie zrobić dla ciebie wszystko. Kochałaś go nad życie i wątpiłaś, by to się kiedykolwiek zmieniło.

- Jakby nie patrzeć, to ty masz zamiar, a ja mam tylko na to wielką nadzieję. – uśmiechnął się delikatnie.

- No to nie uważasz, że oboje zmierzamy do tego samego? – wzruszyłaś ramionami.

- Jesteś dla mnie za dobra. – westchnął i powoli przytulił cię do siebie. Oplótł ramionami całe twoje ciało. Poczułaś te kojące ciepło i zapach, za którym tak bardzo tęskniłaś.

- Patrz, kolejna rzecz, z którą się zgadzamy. – zaśmiałaś się cicho, na co chłopak zachichotał.

- Kocham cię. – usłyszałaś spokojny głos Minkiego tuż przy swoim uchu.

- Ja ciebie też. – odparłaś wtulając się w niego jeszcze bardziej.

- Myślałem, że jesteśmy przeciwieństwami, a zobacz, w ilu już rzeczach się zgadzamy. – zażartował.

- To przeznaczenie.

Na koniec tygodnia nowy scenariusz. Mam nadzieję, że wam się podoba i, że macie lepszą pogodę niż ja ,_, so enjoy~^^

~Koszka